Shorttrack Stage Zuid Korea

Donderdag 6 juli 00.00 uur.

“Niets is wat het lijkt!” Een bekende quote die ik voornamelijk ken uit het tv programma “Wie is de mol?”

Terwijl Peyong-Chang (Zuid Korea) nu net de Olympische Spelen van 2018 krijgt begin ik een korte overpeinzing na 1,5 week Seoul.

Olympische Spelen in Zuid Korea. Een trainingsstage in Zuid Korea is niet makkelijk want de deuren naar de rest van de wereld staan nog niet wijd open. Nu de OS in aantocht zijn in eigen land ben ik bang dat de kier die er nu is weer een stukje dichter zal vallen. Dat betekent weer slechtere kennisdeling hiervandaan want de overwinning op een OS is meer waard dan de rest van de wereld wijzer maken. Hopen op het beste?

Niets is wat het lijkt kwam vandaag in mij op. Ik kan er nu nog niet teveel op ingaan. Zoals jullie weten wordt de vergaarde kennis en ervaring eerst thuis verwerkt en bekeken samen met de initiator Knut alvorens alles wereldkundig gemaakt kan worden, dat heb ik hem beloofd. Er staan dus veel filmpjes op mijn computer die een kijkje in de keuken geven maar pas later misschien op deze site getoond kunnen worden. Kijk dus ook na a.s. vrijdag eens op deze site voor de ervaringen NA Seoul.

Wel ben ik ervaringen rijker die vooroordelen van zo’n 15 jaar oud in een keer onderuit trappen. Ook vandaag weer info die ik niet kon vatten omdat de beeldvorming bij ons anders gesteld is. Grappig is dat op hun beurt Zuid Korea niet begrijpt hoe NL zo “achter” blijft. Daarmee denk ik niet doelend op onze NTS die op dit moment goed bezig is maar wel in het algemeen. Big John blijft herhalen dat wij eind jaren 80 een van de beste van de wereld waren. Met Peter van der Velde als wereldkampioen en Richard Suyten als vice-wereldkampioen in ’88 en meerdere wereldtitels op de aflossing is de wereld ons meer en meer voorbij “gegleden” Niet nieuws, wel jammer. Hoe heeft dat kunnen gebeuren?

Ik heb wel de vinger op een zeer zere plek weten te leggen wat er fout gaat in NL naar mijn mening. Ook dat zal ik in een advies aan gaan bieden. Hoe we die simpele oplossing gaan waarmaken weet ik nog even niet. Dat het in mijn ogen het “begin” is van alle veranderingen daar ben ik wel van overtuigd. Nu hoop ik ook dat anderen dat inzien zodat we over een jaar of 10 á 15 een stabiele basis hebben die net zo goed of beter werkt dan in Korea. Zo lang hebben we wel nodig om ons te kunnen meten aan het niveau. Maar dat dat haalbaar is daar ben ik na de vergaarde informatie wel van overtuigd!

Maandag. Nieuwe week! Hoewel we Dylan volstoppen met vitamine en asperine om zijn zieke gevoel weg te werken (volgende week op vakantie mag tie uitzieken) gaat het niet zo lekker. Toch wel op naar de ochtendtraining. Hup 5.45 uur uit de veren na een nachtje heerlijk niet geslapen te hebben…

Warming up en op het ijs. Ik besloot weer te filmen vanaf de tribune. Niet wetende wat er komen gaat. Weet niemand immers en hopend op weer nieuwe inspirerende oefeningen.

Nee. Het was weer “gewoon” veel en hard rondjes rijden! En voor de

https://youtube.com/watch?v=F393BP9D9Oc%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

achterblijvers heeft de trainer z’n hockeystick om een duwtje in de goede richting te geven of een aanwijzing te “tikken” waar ze op moeten letten. (Knie, heup etc)

Ook bij de junioren word er flink “aangemoedigd” ik was in de film net een beetje te laat maar de naweeën nog wel voelbaar. Een stok gebruiken ze gelukkig nog niet.

https://youtube.com/watch?v=ie2hjSTVCzQ%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

Einde ochtendsessie en even naar het hotel om bij te komen en…… ff bij te slapen.

Op de weg naar de middagsessie stonden we voor het stoplicht te wachten en besefte ik me weer hoe groot en breed de wegen hier zijn. ff fotomomentje:

Dylan had ik vanmiddag thuisgelaten. Vanmorgen gng het niet lekker en hij kon beter nog even verder uitrusten om hopelijk later in de week beter mee te doen.

Dylan was er niet, Het Franse nationaal team zijn inmiddels arrivee. Zij hebben vorig jaar ook al 5 weken hier getraind en gaan nu 6 weken aan de bak. Er komen nog 2 junioren volgende week. Die moesten hun examens nog doen. 5 Fransen erbij maakt het ook gelijk een stuk drukker op het ijs. Daarbuiten niet. Ze zonderen zich nog al af van de groep en zoeken ook geen toenadering. Waar wij juist tussen de Koreanen gaan zitten en meegaan in de cultuur en regels. De Franse rijders lappen dit aan hun laars en gaan op plekken staan waar de Koreanen niet over denken te gaan staan bij de uitleg van de trainer. Op zich vreemd met een eigen Koreaanse trainer. Alleen Jerremy is wat spraakzaam en heb ik al wat leuke gesprekken mee gehad. De Fransen doen zich voor als de beste. Helaas voor hun komt dat op het ijs nog niet tot zijn recht…

https://youtube.com/watch?v=YLmR1blOZN8%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

Behoorlijk druk dus. Het ijs heeft het met het warme weer ook moeilijk. De bochten zijn nu aardig stukgetrapt. Hoewel je de meeste Koreanen hier niet war of koud van ziet worden, ploeteren de “mindere” Koreanen en de Europeanen zich een baan door het slushpuppie.

Na de ijstraining weer een after ice. jeuj!

Vandaag weer een sprongtraining. Ook Dennis probeer ik wat te sparen om het einde te halen en hij ging achter een koreaan schaatspassen doen. We zijn op zoek naar dezelfde hoogte (of diepte). Dat moet nog even wachten, maar we gaan de goede kant op

https://youtube.com/watch?v=ojp7-veqI7U%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

Na de trainingen weer de bekende uitwerksessies. We stonden eigenlijk te wachten op de trainer die de dag afsluit. Iedereen moet daarop wachten anders weten ze niet wat de volgende dag zal brengen. Dat duurde even en op een gegeven moment kwam hij binnen met een doos… Wat blijkt. Hamburgers (dubbele met kaas) en cola voor de hele ploeg! Huh? Verbaasd vroeg ik of dit vaker gebeurde maar dat viel wel mee. Af en toe. Op mijn vraag van wie dit kwam liepen de antwoorden uiteen van de Fransen (die er net bij kwamen) tot de Russen (die in een ander stadion bij het Nationale team traint) aan toe. Niet duidelijk geworden. Maar daar maalde de rijders niet om volgens mij, de meeste namen gewoon een 2e!

Op het gemakje opeten. Voor Dylan haalde we een magnetronmaaltijd. Hij is immers ziek en mag geen hamburger. Het deerde hem ook niet gelukkig! Het moet toch niet gekker worden!

Tot nu toe gaat alles heel goed. We hebben een goed hotel en de trainingen gaan ook goed. Ze zijn wel zwaar maar dat had ik ook wel verwacht.

Het is wel jammer dat maar een paar jongens een beetje Engels kunnen want nu kan je niet echt dingen vragen. Ik vind het wel gek dat de trainer steeds met de stok loopt. Maar hij gebruikt m tot nu toe alleen om mensen vooruit te duwen als ze moe zijn.

Met fiets en looptrainingen kan ik ze nog wel aardig bij houden maar met ijstrainingen kunnen de Koreanen het wel langer volhouden. Maar ze zijn volgens mij ook wat ouder als ons. Ik denk dat ze tussen de 17 en 19 zijn.

We gingen zaterdag naar een honkbalwedstrijd. We dachten we kopen daar wel kaartjes want ze spelen bijna elke dag dan zal het vast wel niet zo druk zijn. Wij naar balie toe hebben ze alleen nog maar staanplaatsen. “Goeie”. Maar toen kwamen we een vrouw tegen die gunde ons zitplekken. Komen we het stadion in, was het zo vol dat we op de trap moesten zitten. Na een tijdje gaat dat vervelen dus hadden we wat gegeten en waren we weggegaan.

Zondag naar Lotte World was ook wel “goeie”. Ze hadden ook gewoon achtbanen binnen. Dat was wel erg. Het was wel druk dus waren we maar in een paar dingen geweest.

Laats!

Ik weet het dat ik wat achterloop met het bloggen van mijn en onze ervaringen. De trainingen in combinatie met het slechte slapen wat ik nog steeds doe maken mij bijna net zo moe als de mannen. Dat betekent dat ook ik vaker een “Dagga zet”of “een slaapsessie houd” 😉

Vandaag dus rustdag 2. Vandaag gingen we naar een groot binnen attractiepark. Dat moest wel want buiten was onze laatste hoosbui van de stage.

Hier midden in Seoul staat het grootste overdekte attractiepark met achtbanen etc. Lotteworld.com:

Bij binnenkomst vie lin het midden van de grote hal het onrome gat op. Wij erheen en zagen beneden hetvolgende:

Een heuse ijsbaan. En er werd nog geshorttracked ook! Hoewel wij zien dat als shorttrack zoasl hier geschaatst wordt. De Koreaan ziet het als schaatsen.

https://youtube.com/watch?v=WVGNGPOCkyU%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

Na een tijdje dit gadeslagen te hebben gingen we voor de attracties.

Hier stonden we voor te wachten maar er stond verder niemand te wachten. Toe de rit over was bleek aan de achterkant een aardige rij te staan en stonden wij dus bij de uitgang…. Laat maar zitten op naar de volgende attractie.

https://youtube.com/watch?v=wB4PKxPn4Ag%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

Je denkt van tevoren dat zo boot niet heel hoog gaat zo binnen. Nou.. je maag keert zich toch aardig om! Het blijft een vrije val. Wij zaten ook natuurlijk helemaal achterin om het beste gevoel te ervaren!

Daarna nog even een “trieste pose nr 1” 😉

Op een gegeven moment werd alles afgezet en kwam er een heuse sambakaravaan voorbij met alles erop en eraan!

Ook voor de kleintjes. Je ziet ze hier niet maar Dylan en Dennis stonden zwaar mee te swingen.

Nog even het park van de bovenkant. Het heeft 4 verdiepingen met verschillende attracties dus ook een mooi overzicht.

Deze was wel heel gaaf. Een achtbaan die dwars door het park gaat. En hard ook!

https://youtube.com/watch?v=u8q1gAq-BB4%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

Zo kwamen wij door die achtbaan heen 🙂

Ook hierin werden we aardig door elkaar geschut. Beetje jammer van de wachtrij van 20 minuten. Bij sommige attracties was deze 40 tot 60 minuten en die hebben we dan ook maar overgeslagen.

In het 4D filmtheater. 3D film met bewegende banken. Voelt ook net echt.

Nog een sfeerbeeldje. Ik denk dat Liz (mijn dochter) jaloers op me is. Er was een hele afdeling voor kleine kinderen.

Nog even de ijsbaan vanaf “beneden”. Met politieagent en al. En in het midden de eeuwige shorttracker die op zijn 60e nog een rondje schaatst.

https://youtube.com/watch?v=bv27KqArRNc%3Fhl%3Dnl%26fs%3D1

Trieste posefoto nummer 2. Dylan en Dennis zijn 15 en dan doe je dit blijkbaar niet. Zij verwachten nu ook dat mijn vriendin jaloers is en boos dat ik geposeerd heb (als een sneue toerist ;)) We gaan het meemaken, ik weet wel beter.

Voor zover even de belevenissen. Ik heb de jongens thuisgebracht na een paar uurtjes. Dylan loopt al een paar dagen te kwakkelen en was het wel zat. Ik zilde nog even naar de Mall voor wat inkopen om het overgewicht in mijn koffer op de heenweg (100,- boete) te overtreffen.

In de metro zitten heel veel mensen TV te kijken op hun mobiel. Ze hebben hiervoor een antenne en hoe het verder werkt weet ik niet. Ik zie alleen in mijn ooghoek dat er van alles te zien valt. Ze lopen ook gewoon TV te kijken wanneer ze de metro uitgaan. Niemand kijkt er van op als ze midden in het pad stil gaan staan als het spannend of leuk is.

Over telefoons hoef je je hier zeker geen zorgen te maken. Verwacht niet met je iPhone 4 dat je voorloopt. De nieuwe iPhone is nog niet uit maar volgens mij loop je hier achter als je met een iPhone 4 staat. Echt iedereen belt of smst of speelt spelletjes of whatever op zijn telefoon in de metro. En als ze dat niet doen…. dan slapen ze (gumminekken dan)

Dit is ook een veel voorkomend beeld op de stations en op straat. Mensen waarvan ik de leeftijd op gezicht schat van 70 jaar of ouder. Verkopen van prullaria of eten. Soms met meerdere op een rij en dat je denkt: “Dat raken ze nooit kwijt!” Bijna sneu om te zien. Ook op straat ‘s avonds laat kartonnen vouwen en kranten ophalen dat je verwacht dat ze lekker thuis moeten zijn en kijken naar de Koreaanse Paul de Leeuw. Maar of ze een huis hebben….

Morgen begint een nieuwe week. De 2e en de laatste. Gaat niet snel (want ik slaap weinig :)) Maar toch alweer bijna voorbij. Het zal zwaarder worden voor de jongens. Ze hebben al een week in de benen en ziet ze op het randje van moeheid bungelen. We gaan er tegen aan en zien wel wat de week brengt!